6.Griekenland -Griekse tragedie op de Peloponnesos

Na 2 nachten bij de watervalletjes te zijn geweest, besluiten we dat mijn verjaardag nu echt wel voorbij is en dus verlaten we het verjaardagseiland Lefkas!

Op het vaste land gaan we verder een stukje door het binnenland in een mooie vallei en weer naar de kust. We nemen een kronkelend strandweggetje waar de geiten ons tegemoet wandelen en komen uit bij een prachtig strandje waar we om de hoek van een oud vervallen olijfoliefabriekje een mooi plekje vinden achter een oude stenen poort. Ook dit is weer een rustig strandje, waar we slechts af en toe enkele mensen tegenkomen. Helaas ook mensen met minder goede bedoelingen.... Douwe vraagt aan mij of ik de rugtas open heb laten staan. Onze moneybelt met paspoorten zit er niet meer in. Douwe loopt meteen t strandweggetje af naar de hoofdweg en ik doorzoek de camper in de hoop dat ze daar liggen. Na een half uur komt Douwe terug met de moneybelt waar de paspoorten gelukkig nog allemaal in zitten! Wat hebben we een geluk! Toen wij 20 meter verderop in zee waren, zagen we 1 mannetje naast onze camper lopen, Douwe heeft hem zelfs nog gegroet. Waarschijnlijk heeft hij door het open raampje snel uit de rugtas de moneybelt gepakt. We hebben ons lesje geleerd. Zelfs als je op een lieflijk, vredig en verlaten strandje zit, moet je goed opletten!!

Na weer een prachtig stukje te hebben gereden (van Paliobarka naar Kato Basilike) vinden we een nieuw strandje voor de nacht onder een enorm hoge klif. Hierbij lijkt onze camper erg klein en nietig! Het is een indrukwekkende klif met een klein groen valleitje tussen de rotsen. De wind waait er hevig en komt van alle kanten tegelijk. De zee klotst tegen de rotsen en water en zand waaien de hele dag om ons heen. De volgende dag nemen we voorzichtig een duik in de zee en gaan door naar Patras waar we de skyline al dagen lang van bewonderen. Om de Peloponnesos te kunnen bereiken moeten we over de langste tuibrug ter wereld en het stormt nog steeds. We rijden er heel langzaam over heen en genieten. Patras is de op 2 na grootste stad van Griekenland met een heel lang stadstrand waar ook al veel mensen op te zien zijn. We zoeken een strandbarretje op om nog wat administratie te doen en als dat gelukkig klaar is, rijden we door het centrum en staan we ineens voor de prachtige St Andreas Kerk. We slenteren door de stad en het is leuk om weer veel bedrijvigheid te zien en het stadsleven van alledag. Op een terrasje eten we en kijken we naar de mensen om ons heen. De volgende ochtend bekijken we de mooie orthodoxe kerk en worden we vriendelijk uitgezwaaid door de bedelaarskindjes. We rijden Patras door en ondertussen houden we onze ogen open om een nieuwe gasfles te scoren. Er is er eentje leeg. Maar dit blijkt nog niet zo eenvoudig. We worden elke keer doorverwezen naar andere adresjes, maar nergens lukt het.

We verlaten Patras maar en gaan naar Olympia, de plek waar de Olympische Spelen voor het eerst in 776 voor Christus worden gehouden. We bekijken eerst het Olympisch theater, waar onze navigatie ons letterlijk midden op de toneelvloer dirigeert. We blijven staan op het podium van het immense amfitheater, dat in de zomer gebruikt wordt voor theater- en zangvoorstellingen, zo horen we van de plaatselijke jeugd. De volgende dag horen we van andere Hollanders dat Olympia dicht is, omdat het de dag van de arbeid is. We vermaken ons goed op de theatervloer en hebben het gevoel artiesten te zijn. Anna-Beitske versiert de vloer met haar krijt en fietst voor het eerst een paar meter alleen op haar fietsje onder toezicht oog van een paar toeristen en oma, die net geland is op Schiphol en meekijkt via whatsapp.

De volgende ochtend bezoeken we Olympia. Het is de plek waar nog steeds het olympisch vuur elke keer wordt ontstoken. We rennen over de oude atletiekbaan en wanen ons atleten die de olympische spelen hebben gehaald. Anna-Beitske vindt het bijbehorende museum erg interessant en vraagt Douwe het hemd van de lijf over alle tentoongestelde voorwerpen. ‘s Middags rijden we naar de grot van de nimfen, waar vlak voor ook een heet waterbron is. De zwavelgeur komt ons al tegemoet. We moeten over een hek klimmen om in de bron in een mooie grot te baden en het water is heerlijk warm. We krijgen gezelschap van 2 Grieken. Aan de overkant zien we schildpadden en een slangetje in de sloot zwemmen. Bij de nimfengrot waande ik me een nimf. Er stond geschreven om daar niet te zwemmen, want het water uit de grot wordt gedronken als medicijn. We hebben dat maar niet geprobeerd.
We vinden weer een prachtig verlaten zandstrandje na een stuk door een bos te hebben gereden over een zandweggetje. Hier blijven we 2 dagen en genieten van zon, strand, kampvuurtjes en zee. Tijdens mijn ochtendwandeling kom ik een reuzenschildpad tegen op het strand, weliswaar niet meer levend.

Als we weer onderweg zijn, vragen we bij elk benzinestation en een paar campings of ze onze gasfles kunnen bijvullen. Officieel is dat hier verboden. Van de 100 benzinestations hebben we 2 mensen gesproken die het wel willen vullen, maar helaas hebben zij en wij geen passende adapter, dus gaat het helaas niet door. We lunchen op een strand waar de golven in de branding nog hoger zijn dan ik. Douwe zegt niet in de zee te gaan en ik wil het wel proberen. Maar met mijn enkels in het water, vind ik het toch te eng. Wat een kracht hebben die golven. En als zelfs Douwe er niet in durft te gaan, terwijl hij juist de goede zwemmer is, besluit ik ook om verstandig te zijn.

We rijden over kilometers lange kronkelende grindweggetjes door eindeloze eeuwenoude olijfbomenvelden, schitterend! Uiteindelijk komen we uit in de weergaloze baai van Voidokilia beach. We klimmen over de heuvel naar het idyllische kleine baaitje ernaast, Glossa beach, waar we de enigen zijn. En op de terugweg lopen we via het graf van Thrasimides terug naar de camper waar de meeste andere campers al weg zijn. Het is hier erg toeristisch. Douwe had aan de politieman, die daar de wacht houdt over de archeologische site, gevraagd of we er mogen staan voor de nacht. Het antwoord was ‘no camping’. In Griekenland is vrij kamperen officieel verboden, al wordt het meestal wel gedoogd. Het was ook voor het eerst dat we ernaar vroegen. We wagen de gok toch maar en blijven er staan, vooral ook omdat een Engels stelletje ons aanraadt dat de wandeling naar de grot en het bovenliggende kasteel de moeite waard is. Dus dat doen we ook de volgende ochtend.

Aan het einde van de baai kunnen we omhoog lopen, eerst door het mulle zand (het lijken de Soesterduinen wel) en daarna over een heel smal paadje. Het is oppassen, niet alleen vanwege de losliggende stenen maar ook omdat de Engelsman vertelde dat hij daar onderweg ook een meters lange slang had gezien. Anna-Beitske kruipt door het zand en op het paadje ziet ze veel dingetjes die ze wil bewonderen: vlinders, bloemetjes, mieren en torretjes. Naarmate we hoger komen, wordt het steeds meer klauteren. De grot, Nestor’s cave, is groot en hoog. Naar het kasteel toe wordt het nog meer klimmen. Gelukkig hangen er ijzertjes en voor de afgrond een touw waar we ons aan vast kunnen houden. Anna-Beitske vindt het leuk en ontwikkelt zich tot een echte klimgeit. Boven kunnen we door een afgebrokkeld stukje kasteelmuur klimmen en jewis, we staan in de ruïne van het oude Navarino kasteel!

Een paar passen verder lopen we over een vlak stuk met losse stenen en hier klapt mijn enkel plotseling 2 keer dubbel, Oef! Ik heb even rust nodig en Douwe zoekt een stukje schaduw bij een oud poortje. We eten een broodje en Douwes bezweet t-shirt fungeert als koellap op mijn enkel. Hij vindt een stevige wandeltak voor me, gaat het parcours verkennen de andere kant op en komt terug met hulptroepen: Jos en Johanna. Uit Lauwersoog! Die zijn bereid om ons via de andere kant naar beneden te helpen. Johanna ontfermt zich over ABtje en Jos helpt Douwe om mij naar beneden te brengen. Met Douwes t-shirt als verband om mijn enkel, de wandeltak, Douwes arm en een oplettende Jos lukt het me om naar beneden te strompelen. Gelukkig is dit pad minder steil en minder een klauterweg dan onze heenroute. Beneden komen we ook weer bij een prachtig strand uit waar Anna-Beitske met Johanna al een poos heeft gewacht voordat ze met ons de zee in kan. Ik bedank Jos en Johanna, mijn reddende engels, en Jos is vereerd om een engel te zijn genoemd. Anna-Beitske en ik blijven op het strand, terwijl Douwe de ochtendwandeling afmaakt en meteen de camper ophaalt. Gelukkig is hier een parkeerplaats waar de camper mooi kan staan. Ik heb ouzo of paracetamol nodig, want mijn enkel is pijnlijk en gezwollen. Naast ons staat een Duitse camper en wat blijkt... de mensen zijn homeopathische dokters. Ze komen meteen met allemaal hulpmiddelen als zalf en pilletjes, zwachtelen mijn enkel goed in, en het slechte nieuws dat dit nog 6 tot 8 weken kan duren. Ik raak wel een beetje van slag. Gelukkig belt Pauline toevallig op en kan ik mijn ei deels kwijt. Van mijn vroegere voetbalblessures weet ik dat koelen, rusten en ontlasten de beste remedie is.

Het is een prachtig plekje waar we staan, een geluk bij een ongeluk. Er komen veel toeristen langs, waaronder ook veel Nederlanders, het is kennelijk meivakantie. De volgende dag vraagt iemand in het Nederlands of dit de Golden Beach is en hoor ik uit diezelfde auto zachtjes “is dat Vinaya?”
Blijkt dat het Marieke is met wie ik een paar seizoenen bij Wartburgia heb gevoetbald! Wat een toeval! We hebben een gezellige middag op het strand met Marieke en Hans en hun dochter. We kletsen leuk bij, Marieke, de zwangere en ik, de kreupele. Ondertussen kan mijn enkel lekker koelen in de zee. Anna-B speelt lekker op het strand met hun 3-jarige blonde Anna C. Na het afscheid vraagt Anna-B of Anna C morgen weer komt spelen.

We blijven nog een nachtje staan en de Duitse homeopathische buren zwachtelen weer mijn enkel in. Het is fijn dat we op de begane grond in de camper een lekker logeerbed hebben, zodat ik niet boven hoef te slapen.
De volgende ochtend regent het na lange tijd weer eens en zetten we onze zoektocht naar gas voort. Het voordeel van onder de toeristen te zijn, is dat we al verscheidene tips hebben gehad. We gaan eerst naar een camping 3,5 km verderop. En inderdaad! Daar kunnen we een gasfles omruilen mits we een nacht blijven staan. Dat doen we dan maar. We staan hier aan zee en hebben een kraantje om mijn enkel te koelen. Ondertussen doet AB een middagdutje en haalt Douwe de houtwormen uit mijn wandeltak. De enkel voelt de volgende ochtend nog pijnlijk en stijf maar we besluiten toch maar ons kampement op te breken en rustig verder de Peloponnesos verder te verkennen en ons onder te dompelen in meer Griekse tragedies...