3. Kroatië - Bosnië-Herzegovina - Montenegro

De reis door Kroatië gaat redelijk voorspoedig. We volgen de kust naar het zuiden. Het is prachtig: kleine dorpjes aan zee, tegen steile bergwanden aangeplakt: de Kroatische Rivièra.

Eerst Pula met een prachtig amfitheater, vervolgens overnacht op de zuidkaap van Istrië, midden in het natuurpark. Naast de Safaribar, wat heel mooi geïntegreerd is in de natuur. Eigenaar Vladimir is gastvrij, maakt een vuurtje voor ons en biedt ons bier en vlierbessensap aan. Een dag later rijden we landinwaarts naar de Plitvice watervallen. Hoog in de bergen rijden we ineens in de sneeuw. De tekenen van de oorlog zien we terug in kapotgeschoten, vervallen en verlaten huizen. ‘s Avonds komen we aan bij de watervallen en overnachten daar op de parkeerplaats. De volgende ochtend maakt Douwe ons in alle vroegte wakker. Hij heeft er al een flinke wandeling opzitten en weet dat we voor 8 uur geen entree hoeven te betalen om de watervallen te bekijken. In de ochtendnevel wandelen we naar de watervallen, die heel erg krachtig zijn vanwege de grote sneeuwval en dooi van de afgelopen weken. Prachtig en een stuk indrukwekkender dan de Krimml waterval.

Teruggekomen bij de camper moeten we weer de wegenwacht bellen. Hij wil niet meer starten. De accu is leeg. De wegenwacht komt en we kunnen weer door. We krijgen de tip van ze mee om naar Zadar te gaan, een prachtig stadje aan de kust met veel oude Romeinse overblijfselen, waaronder een forum en veel kerken. We zijn op tijd om het laatste deel van een mis bij te wonen. De kerk zit helemaal vol met jong en oud. Het Italiaanse ijs op het terras smaakt goddelijk.

De volgende ochtend kunnen we weer niet weg, de accu is weer leeg. Met behulp van een andere auto hebben we de accu opgeladen en zijn we naar een tankstation gereden voor een nieuwe accu. We kunnen weer door! We rijden de kustweg af en gaan op weg naar Split. Split is prachtig mooi gelegen in een baai. We parkeren de camper in een woonwijk naast een speeltuintje en kunnen naar het oude paleis wandelen. Het oude paleis werd in het jaar 300 gebouwd. Het is eigenlijk een grote burcht bestaande uit veel kleine steegjes met huisjes, die nu nog bewoond zijn. Naast huisjes zijn er winkels, pleintjes, horeca en kerken. Het is prachtig om er doorheen te slenteren.

Van Split rijden we via Makarska (ook weer zo’n mooi stadje in een baai met een groene heuvel en een kasteeltje) naar Bosnië. Onderweg komen we langs een nationaal park, dus rijden we daar maar naar binnen. Het zijn heel veel haarspeldbochtjes steil omhoog. Het is droog. Het begint te regenen en de regen gaat over in sneeuw. Langs steile afgronden wordt de weg wel erg ijzig en als er een tegenligger komt, wordt het wel erg riskant. We besluiten maar om te keren, onze stuurmanskunsten (oké, van Douwe) worden wel beproefd.

Veilig teruggekomen op de normale weg rijden we naar Bosnië-Herzegovina. Een nieuw land met ook weer prachtige bergen en valleien. We komen aangereden uit de bergen, zien Mostar liggen en meteen op de heuvels grote begraafplaatsen. Mostar is in de oorlog helemaal kapotgeschoten. Je ziet de gevolgen van de oorlog nog goed. Een oude tandeloze man bedelt om geld voor zijn familie en voor een tandartsbezoek. Bovendien zegt Irma (van Irma’s bistro) dat de toeristen die in Mostar komen, tegenwoordig worden uitgemolken. Bij Irma eten we heerlijk.
Mostar ligt in een prachtige vallei, waar doorheen een wilde rivier stroomt. We wandelen door de de oude stad en over de oude -na de oorlog weer opgebouwde- brug. Het is er idyllisch, maar helaas wel met zichtbare oorlogsgevolgen. ‘DON’T FORGET BUT DO FORGIVE FOREVER’ staat in metersgrote kapitalen geschreven op een terrasoverspanning aan het water. De volgende ochtend komt er iemand van parkeerbeheer, die moeilijk begint te doen en ook geld van ons wil. Toen zijn vrienden erbij kwamen, hebben we Mostar maar in vrede verlaten.

We gaan weer terug naar onze kustweg in Kroatië, naar de parel van de Adriatische kust: Dubrovnik. Ha Ann, je vroeg nog naar onze camper, maar helaas start de camper onderweg weer een keer niet. En dat terwijl er net een nieuwe accu in zit. Weer met startkabels aan de praat gekregen en zonder te stoppen doorgereden. Heel Dubrovnik doorgereden tot aan het einde en toen toch maar gestopt met de motor draaiende. De accu is net nieuw, dus daar kan het niet aan liggen. Het moet haast wel de dynamo zijn. De ANWB maar weer eens gebeld en Jeroen, onze huisgaragist en vriend uit Zutphen. Zelfde conclusie. De wegenwacht maar weer langs laten komen en die besluit dat er een sleepwagen moet komen. Met de camper op een grote sleepauto rijden we ‘s avonds Dubrovnik weer uit, naar een garage 35 km zuidwaarts. We worden daar gastvrij ontvangen met whisky en wiet en mogen de nacht op hun terrein bivakkeren, zodat ze de volgende ochtend de dynamo na kunnen kijken. En terwijl ze dat doen, kunnen wij gebruik maken van hun hete douche en WiFi, wat op zo’n regenachtige ochtend bij een garage zeer comfortabel is! Het blijkt inderdaad dat de dynamo niet goed functioneerde en dit is nu gefixt! ‘s Middags gaan we weer vrolijk door. Het blijkt dat we in Gruda zaten, 7 km van de grens met Montenegro. En aangezien we al heel Dubrovnik doorgereden hebben, besluiten we om onze kustweg zuidwaarts te vervolgen.

Kroatië is prachtig, maar Montenegro is waanzinnig! We gaan de grens over, komen weer bij de kust uit met prachtige kronkelende baaien en inhammen en willen de ferry nemen naar Tivat, maar besluiten toch maar om deze schitterende baai af te rijden. Wij strijken neer in Perast, een prachtig nautisch dorpje met een roemruchte zeevaartgeschiedenis en smalle steegjes en steile trappetjes met overal om ons heen besneeuwde bergen. Het is hier adembenemend mooi.

We vervolgen de kustroute langs hoge bergen en lage strandjes en rijden een klein steil weggetje naar beneden naar een prachtige parkeerplek boven een strandje. Het lijkt op een terrassencamping, er is geen hond, maar toch komt iets van een dobberman om het hoekje kijken. Naast ons weer een prachtige, krachtige waterval. We houden hier een wasdag, waarbij Anna-Beitske ons heel goed helpt met water halen en hout sprokkelen voor het vuurtje om t water op te warmen. Helaas gaat t eind van de middag regenen. De was wordt opgehangen onder de luifel, maar de wind wordt ook krachtiger waardoor we de was maar binnenhalen en de luifel indraaien. Bij 10 graden is t nog niet droog. We staan hier nog een nacht. De volgende ochtend hangen we de was weer buiten en lopen we naar t strand waar een restaurantje staat, wat verlaten is. In de zomer zullen de Montenegrijnen hier wel verkoeling zoeken. Als t weer regent, gaan we terug, halen de was binnen en besluiten snel weg te rijden.
Maar dat betekent weer terug naar de hoofdweg, dus dat steile weggetje weer omhoog! De eerste meters lukken, maar dan slaat die af. Ik ga duwen en we komen een klein stukje omhoog. Maar dan staan we weer stil, althans we gaan achteruit. Snel de rem erop en we staan zo scheef dat de motor geen diesel kan pakken. Uit de jerrycans vullen we diesel bij en proberen te rijden. De weg is echter zo steil dat we maar een klein stukje omhoog kunnen. We komen niet boven. Ik loop naar de hoofdweg, maar er stopt geen auto. Dan bellen we de wegenwacht maar weer. Er komt een sleepauto die zelf ook moeite heeft om naar boven te rijden. Maar gelukkig lukt het en we komen op de hoofdweg. De sleepauto rijdt weg. Wij willen ook weer rijden, maar komen niet ver. De camper pakt de versnellingen niet en we bellen snel de sleepauto die weer terugkomt. De camper moet achterop en we worden naar de hoofdstad Podgorica gesleept, 50 km verderop over de hoge besneeuwde bergtoppen en langs en door het prachtige meer. De mercedesdealer daar is naast een enorme supermarkt waar we met muziek de nacht kunnen doorbrengen. De volgende ochtend fietsen we door de hoofdstad, terwijl de diagnose is dat de koppelingsplaat verbrand is. We moeten 2 weken wachten, terwijl de onderdelen uit Duitsland besteld moeten worden. Ondertussen bellen we weer met de sleepauto en deze weet een garage waar ze het binnen 2 dagen kunnen fixen voor een derde van het geld. Laten we dat maar doen! De sleepauto komt weer en brengt ons naar het dorpje Tuzi waar we verwelkomd worden door de garagist. We brengen de middag door in zijn tuin met zijn familie, heel gezellig. De volgende ochtend sleept hij ons een straatje verder waar de garage van 1 van zijn vele broers is en daar wordt de camper onder toeziend oog van alle buren gefixt. Ondertussen kunnen wij de was laten drogen, want eindelijk schijnt hier de zon. Anna-Beitske probeert een middagdutje te doen in de hangmat nadat al haar nieuwe vriendinnetjes ook weer naar huis zijn.