4. Albanië

Ja, de Montenegrijnse garagefamilie heeft de camper gefixt! En terwijl dat gebeurde, kregen wij van de buren lekkere hapjes en konden we een kijkje binnen krijgen in de Montenegrijnse huizen. Anna-Beitske kon lekker spelen met haar nieuwe vriendinnetjes. O, en wat is een garage zonder hete douche...
De volgende dag konden we fris weer verder. We waren al vrij zuidelijk en nabij de grens met Albanië, dus gingen we daar maar heen!

Bij de grens moeten we even wachten, maar gelukkig zijn alle papieren in orde en kunnen we door. De grenspost ligt ten noorden van het meer van Skadar, een heel mooi groot meer dat deels in Montenegro, deels in Albanië ligt, omgeven door bergen en lijkend op het meer van Genève. We rijden door Shkodër, een grote fietsstad, naar Zogaj, een gehuchtje ten zuiden van het meer vlak bij de grens met Montenegro. Daar staan we op een pleintje aan het meer naast de moskee. Een prachtig plekje. De volgende dag bezoeken we het kasteel Rozafa waar we van de mooie uitzichten genieten.
We gaan weer richting kust en komen na een paar zandweggetjes terecht bij een boerengezinnetje dat ons warm onthaalt en na een koel drankje ons doorverwijst naar de zeezijde van het natuurreservaat van Patok. Daar is een dijk met restaurantjes waar we een heerlijk visje met risotto eten terwijl de zon langzaam in de zee verdrinkt. Meestal koken we gewoon zelf in de camper of op een vuurtje maar Anna-Beitske vindt het -net als wij- heerlijk zo nu en dan bediend te worden.

We wijken kort van de kustweg af om de hoofdstad Tirana te bewonderen. Daar hebben we een mooi plekje midden in het bos van het stadspark, nog groter dan het Vondelpark. Op de fiets verkennen we Tirana. Albanië heeft heel lang onder het communistische bewind van Hoxha gestaan en hij heeft door het hele land duizenden bunkertjes geplaatst, die je onderweg dan ook overal ziet. In Tirana bezoeken we het bunkermuseum. Een grotere bunker, gebouwd voor de toenmalige ministers, met een kijkje in het communistisch verleden van Albanië. Indrukwekkend en interessant. Hierdoor zijn we wel te laat voor de Paasmis in de kathedraal van St. Paul. Opvallend is dat er voor de kathedraal veel beveiliging staat voor de bisschop. Moeder Theresa wordt buiten op de stoep geëerd met een standbeeld en binnen met een groot mozaïek van schelpen. Anna-Beitske vindt een doopplechtigheid, die binnen nog bezig is, heel erg interessant en Douwe gelooft het allemaal wel en wacht buiten bij moeder Theresa.

Terug op onze kustroute overnachten we in Durrës en Vlorë, mooie havenstadjes met lange stranden. En ook hier staan we weer pal aan zee. Heerlijk. Vanaf Vlorë moeten we over een berg om zuid Albanië te verkennen. Albanië betekent het land van de witte bergen en we worden omringd door prachtige bergtoppen met sneeuw. We genieten van de waanzinnige uitzichten, rotsachtige bergen en groene kloven.
In de baai van Lavidh stranden we op een mooi kiezelstrand met een bunkertje. Veel strandhoreca hier in Albanië is vervallen en/of dicht. Het zomerseizoen moet nog beginnen. Ik ben benieuwd of de strandjes dan bruisen of dat de boel zo vervallen blijft. Voor ons is de zomer bijna begonnen. In deze baai - de blue bay- nemen we onze eerste duik in de Adriatische Zee en we blijven hier dan ook meerdere nachten staan. We maken vuurtjes voor de camper op het strand. Tot nog toe staan we op de meeste plekken één nacht om de volgende dag weer door te gaan. Hier blijven we vijf dagen totdat we door al onze voorraden heen zijn. In het stadje Himarë, een baai verderop, doen we boodschappen, speelt Anna-Beitske op het strand en eten we ijsjes op de boulevard. We vervolgen de mooie kustroute van Zuid Albanië en belanden in de baai van Bunec. Het is hier nog mooier! We staan in een smalle groene delta van een waterstroom op het strand. Alhoewel dit strand ook vrij verlaten is, worden we uitgebreid knuffelend begroet door een paar andere reizigers die op de ‘Rainbow Gathering’ af zijn gekomen: een maand lang durende bijeenkomst van enkele tientallen alternatieve, tegenwoordige hippies in de natuur, op de heuvel om onze baai heen. Ze komen bij ons vuurtje zitten en de politie komt nog langs om te vragen of alles goed gaat.

Anna-Beitske heeft het ook goed naar haar zin. Ze heeft het al veel minder vaak over thuis en weet dat we op weg naar Inia (India) zijn. Ze zoekt mee naar leuke plekjes (speeltuinen en picknickbankjes), wil altijd buiten eten, vermaakt zich ook goed met steentjes in de zee te gooien en met voetballen. En binnen is ze vaak aan het ‘lezen’, dominoën en spelletjes op de iPad aan het doen. Alles in de toekomst is ‘morgen’ en alles in het verleden ‘gister’.

Met Albanië heb ik al het gevoel iets verder oostwaarts te zijn. De wegen zijn er wat slechter aan toe dan eerder en het aantal paard en wagens neemt toe. Net als het aantal bedelaars. Veel zijn het overigens gelukkig niet. Veel huizen hebben een lange rechthoekige tuin met daarin 1 koe en wat kippen. Naast kerken zien en horen we ook meer en meer de lokroep van de moskeeën. Veel restaurants ogen groots, maar er is ook heel wat vervallen of in opbouw. Het verschil is soms lastig te zien. Ook is er veel zwerfafval. Vanaf Italië viel het me al op, maar hoe verder we komen des te erger lijkt het te worden. Op kleinere terrasjes zitten vooral mannen.