8. Istanbul, Bosporus, de Zwarte Zee en Safranbolu

De avond van de verkiezingen horen we veel toeterende auto’s en zien we voornamelijk traditionele gezinnen met vlaggen zwaaien en blij ‘Erdogan’ roepen (we hadden vermoedelijk net zo goed op het Mercatorplein kunnen zijn). De volgende dag durven we het aan om naar Istanbul te rijden (we hadden op de site van onze rijksoverheid gelezen de massa’s in Turkije liever te vermijden). Wat een immens grote stad! We rijden over drukke toegangswegen en het duurt wel een paar uur voordat we in Galata zijn, het centrum, waar we op bezoek gaan bij Olaf, Anna, Sofie en Laurens. We stallen de camper op een steenworp afstand, bij het autopark van de moskee, want met alle smalle steile weggetjes kunnen we niet voor hun deur komen. Het is voor het eerst deze reis dat we niet in de camper slapen, maar in plaats daarvan in het prachtige statige Koens-penthouse met megalomaan mooie vergezichten over de Bosporus, de Gouden Bocht en ... jawel... Azië! Het is supergezellig. Anna-Beitske en Sofie (4) hebben de grootste lol samen. En terwijl Olaf aan het werk is, neemt Anna ons en de kinderen mee op een paar boottochtjes naar de Prinseneilanden en naar Üsküdar, waar we de eerste voet vast op Aziatische bodem zetten. De Bosporus vormt de natuurlijke grens tussen Europa en Azië. Istanbul omvat beide zijden ervan. ‘s Avonds drinken we kopjes thee (en natuurlijk whisky) op het dakterras met het mooiste uitzicht over Istanbul.
Het voelt goed hier terug te zijn (ruim 10 jaar geleden begon hier in deze stad onze romance. Douwe reisde destijds vanuit Afghanistan over land terug naar Nederland en ik vloog op Istanbul om hem hier te ontmoeten en samen -deels met de Oriënt express- terug te reizen).

Het logeren bij de familie Koens voelt als een minivakantie in onze reis, maar na 4 dagen en nachten komt hier een einde aan en vervolgen we onze reis. We laten Europa achter ons en rijden over de Bosporus brug naar Azië!!! WOW, we hebben Azië bereikt! Aan het einde van de brug staat er tot mijn plezier een klein bordje: ‘WELCOME TO ASIA’.

Langs de oostkust van de Bosporus rijden we naar het noorden. De Bosporus is prachtig. Onze eerste overnachting is in Poyraz, een kustplaatsje aan de noordzijde van het water. We worden hartelijk ontvangen bij een eettentje en ze geven ons een bord lekker Turks eten. Ook krijgen we bordjes eten en taartjes van het verjaardagsfeestje aan het tafeltje naast ons. De eerste week in Turkije worden we elke keer weer blij verrast met de Turkse gastvrijheid! De volgende dag bezoeken we de vuurtoren die op het puntje staat van de Bosporus en de Zwarte Zee in het prachtige dorpje Anadolu Feneri.

Yeah, we hebben de Zwarte Zee bereikt en gaan nu de kustlijn oostwaarts volgen. Deze bestaat uit groene heuvels, bebost en steil, maar ook glooiend met gras. Onverharde zand- en grindweggetjes, maar ook asfalt. We komen door stukken militair gebied, langs bruinkoolmijnen en door lieflijke dorpjes waar zowel stenen huizen als vakwerkhuizen en houten huisjes staan. En overal zijn er picknickplekken (piknik alani) te vinden, achter een slagboom of vrij in de natuur. De Turken houden van picknicken, het liefst bbq’en ze en kokkerellen ze op vuurtjes en maken ze verse thee. Ook de tent gaat vaak mee. Naast simpele campings zijn veel Turken ook dol op wildkamperen. De strandjes zijn erg mooi al lijkt het bedroevend vaak ook een sport om zoveel mogelijk troep achter te laten. Desondanks stuiten we op fijne zandstranden en lieflijke kiezelstranden in mooie rotsachtige baaien. Hele families met eindeloos veel zooi komen genieten van een dagje zee en de stranden staan ineens vol met ontelbare parasolletjes. Het is een leuk tijdverdrijf om al dat moois te bekijken. Vooral de vrouwen zien er allemaal mooi uit en zijn heel divers gekleed als ze de zee in gaan: in mooie knalroze ‘bourkini’s’, lange gewaden, gewone dagelijkse kleren, T-shirt of hemdje en shorts, maar af en toe ook in badpak of bikini. De Nederlands-Turkse Fatma legt ons uit dat het niet uitmaakt hoe je als vrouw het water in gaat en dat je aan kan trekken wat je wilt. Ik heb inmiddels mijn bikini voor een badpak verruild en voel me daar goed bij. Anna-Beitske vroeg zich wel af bij het zien van vrouwen in boerka’s waarom deze vrouwen niet kunnen praten.

Er zijn hier veel autoparken bij de drukbezochte stranden. Wanneer we eind van de middag ergens aankomen, zegt een jongen de volgende dag dat we moeten betalen als we willen blijven. En eigenlijk betalen we nooit voor een overnachting, dus gaan we weer verder. Soms komen we aan bij een strand wat een soort van camping is. Er lopen ook vaak koeien over de stranden. De boeren komen met de trekker naar het strand met achter in het karretje de vrouwen en kinderen. De vrijgevigheid van de Turken is groot, zo heeft Anna-Beitske al veel lekkers gekregen zoals, snoepjes, koekjes, lolly’s en zoutjes. Maar ook verwennen ze ons met kopjes thee, pruimen, tomaten en halen ze zelfs brood voor ons. Als wederdienst laden wij af en toe wat telefoons op. Zo ook van Koraj, een gekke motorrijder, die we ‘s morgen om 05.00 ontmoeten, wanneer we een keertje vroeg willen rijden. Binnen een paar minuten heeft hij de inhoud van al zijn reiskoffers midden op straat uitgespreid om ons te laten zien wat hij bij zich heeft. Ook zijn vuile onderbroeken behoren tot de inventaris. Soms blijven we maar een dagje langer op een strandje omdat het er zo druk is, dat we helemaal ingeparkeerd zijn. De reis door Turkije is verrassend kleurrijk en erg leuk!

De plekken die we aan de zwarte zee aandoen zijn: Riva, Sahilköy, Sile, Agva, Galincak Sahili, Karasu, Keskek, Hatipler. Dan besluiten we toch maar een stukje het binnenland in te rijden. Door de groene bergen en langs riviertjes. We gaan naar de Tokatli Kloof, waar het Kristal Terras is. Het glazen terras hangt boven de kloof en je kan er door naar beneden kijken. Je hebt een prachtig uitzicht. We maken ook een wandeling beneden in de kloof. Naast natuurlijk picknickplekken zijn daar ook schommels en theetentjes. Maar ook paarden! En Anna-Beitske wil wel dolgraag een stukje paardrijden. Ze vindt het prachtig om zo parmantig op het paard te zitten en door deze schitterende kloof te rijden.

Nadat Douwe zijn pas aangeschafte drone in de kloof te pletter laat vliegen, rijden we ‘s avonds naar Safranbolu, een oude handelsstad aan het einde van die kloof. We bezoeken de karavanserai, de plek waar de reizigers vroeger samen kwamen om uit te rusten en een karavaan te vormen om door te reizen op de oude zijderoute. Het is prachtig en ik voel me als een reiziger uit deze lang vervlogen tijden. Safranbolu (de naam verraad het al) staat bekend om haar saffraan, de ligging op diverse heuvels en de mooie houten vakwerk huizen. We bezoeken ook zo’n museumhuis, maar Anna-Beitske vindt de mensgrote poppen wel een beetje eng. We lunchen bij een zomerschooltje, waar de kinderen lekker aan het spelen zijn. Anna-Beitske is nog te klein om mee te doen, maar ze vindt het prachtig om de kinderen te bekijken.

We staan met de camper vlak tegen de karavanserai aan, op een plekje waar wat mannen uit de buurt ‘s avonds een drankje doen tussen de auto’s en ze vinden het wel gezellig als we met ze meedoen. We kijken met ze naar Engeland - Kroatië, iedereen hier is voor Kroatië, en ze maken ons in met backgammon. Onze borrelvrienden weten misschien wel iets voor ons probleem met de aansluiting op onze gasflessen, want het vullen van de fles is nog niet gelukt hier in Turkije. Maar vooralsnog blijken de beloftes na te veel nachtelijk drankgelag al twee dagen lastig na te komen. Morgen een derde poging!

Misschien ook dat de afspraken dankzij Google translate niet volledig helder zijn. Zo roept mevrouw Google teksten als ‘Bedankt. We hielden van Davut (Douwe). We kwamen met een baby met ons. We praatten tegen je. Heel fijne sentimenten. Wij als Turken.’ Of als het over Erdogan gaat: ‘Wij houden van, maar houden de vrijheid van mensen in overeenstemming met hun eigen overtuigingen en ja, langzaam gaan mensen langzaam dictatuur worden.’ De soms wat curieuze vertalingen werken soms ronduit op de lachspieren, bijvoorbeeld wanneer Douwe in zijn speurtocht naar een gasadapter door de Turkse dame teksten over zijn spermabuis voorgehouden krijgt, waarschijnlijk bedoelt ze de slang van de gasfles...

Na Safranbolu lonken Ankara en Cappadocië, maar vanwege de hitte overdag laten we het verdere binnenland waarschijnlijk toch maar even voor wat het is en gaan we weer terug naar de Zwarte Zeekustroute om af en toe een verkoelende duik te kunnen nemen.