9. Thee & Turkse vrienden (13 juli - 4 aug 2018)

De borrelvrienden in Safranbolu kunnen ons inderdaad helpen met het aanschaffen en maken van een gasaansluiting. Hiermee kunnen we bij een benzinepomp gas tanken in onze gasfles. Na 3 avonden op de parkeerplaats te hebben geborreld, stellen we voor buiten de stad te gaan bbq’en en nemen ze ons mee naar een mooi plekje in de heuvels waar ze een Turkse picknick voor ons in elkaar draaien. Een heerlijke lamsschotel gemaakt op een houtvuurtje, voetballen en dansen met Anna-Beitske, wijn gemixt met bier, potjes backgammon en minimale communicatie dankzij Google translate (ze spreken geen woord Engels, wij geen Turks), genieten wij van deze laatste avond met de mannen uit Safranbolu. Wij blijven er overnachten en zij gaan terug naar huis.

De volgende dag hebben wij een mooie rit weer richting kust en slapen in de bossen, waar 2 mannen ons waarschuwen voor vuur vanwege de droogte. Gelukkig waren we net klaar met buiten koken op vuur en we hebben het goed uitgemaakt. Overdag is het te heet en het is fijn om ‘s middags een duik in de zwarte zee te kunnen nemen. We komen op een strandje, waar een Turk ons laat telefoneren met zijn Engels sprekende dochter om ons bij hem thuis uit te nodigen. Het is niet voor het eerst. We krijgen maar al te vaak spontaan een telefoon in de handen gedrukt om te kletsen met iemand die wél Nederlands of Engels spreekt. Zo babbel ik bijvoorbeeld met een Turks-Nederlandse psychologiestudente uit Samsun (voorheen Roosendaal). Ik vind het gezellig om met de Turkse vrouwen te kletsen en hun verhaal te horen. We komen aardig wat Nederlandse, Belgische en veel Duitse Turken tegen onderweg. Andere Europese campers zien we niet, wel een stuk of 3 Turkse. Met onze camper trekken we heel wat bekijks. Mensen willen graag even binnen gluren om te kijken hoe ons huisje op wielen er uit ziet, mannen, vrouwen en kinderen, ze vinden het allemaal prachtig!

We rijden via Bafra, wat bekend staat om haar ijsjes, naar het strand, waar we online de WK-finale kijken. We worden lastig gevallen door miljoenen muggen en rijden de volgende dag maar weer terug naar Bafra. De achterdeur van de camper zakt uit zijn voegen vanwege het gewicht van de fietsen. We vinden in Bafra een heuse smid die wat hulpmiddelen aan de camper kan lassen om de deur op zijn plek te houden. Tijdens de werkzaamheden komen veel mannen uit de buurt even aanwippen en worden wij weer goed verzorgd wat betreft eten en drinken. Anna-Beitske is helemaal blij, want in het park van Bafra is een grote speeltuin, waar ze zich weer lekker kan uitleven met de vele Turkse kindjes. Wij eten in een gezellige durum tent, waar jonge broers de toko runnen en een vriend hebben die de enige is die Engels spreekt, maar dan ook opvallend goed. Opvallend, want de meeste Turken blijken eigenlijk nauwelijks Engels te spreken. Jongeren leren wel een paar woorden op school, maar het is minimaal. Het is leuk, als ik bij een speeltuin met een vader Engels kan kletsen en ondertussen vermaakt Douwe zich door Duits te praten met een oude Duitse hippie.

Na Bafra komen we uit bij een langgerekt zandstrand ten westen van Samsun. We slaan ons kampement op op het strand toevallig precies voor een stukje waar, onder de bomen en achter de picknick-alani simpele vakantiehuisjes staan, niets vergeleken bij de rest van de vakantievilla’s op dit kilometerslange strand. We worden ‘s avonds uitgenodigd door Omer om bij hem thee te komen drinken en (heimelijk) zijn zelfgestookte saké. Hij is een gepensioneerde leraar van 66 (op zijn 46ste kon hij -zoals zoveel Turken- al met pensioen) en hij is (ook heimelijk) atheïst. Hij kan daar met geen Turk over spreken, niet eens met familie, want volgens de Turken moet je wel in een god geloven. Hij blijft dus doen voorkomen alsof hij een moslim is.
Onder de bomen in de mooie algemene tuin van de vakantiehuisjes is het gezellig met alle buren die even komen aanschuiven. Wij worden voorzien van thee en later sake, en allerlei lekkernijen. De komende dagen zelfs wordt er geregeld wat eten naar de camper gebracht. We maken met Omer en zijn vrouw een dagtochtje naar Nebiyan berg in het binnenland. Het is prachtig in de groene heuvels met eikenbossen. De wandeling is alleen maar omhoog en ik ben dan ook trots als ik de top heb bereikt en het uitzicht rondom is een mooie beloning. Na een paar dagen vertroeteling van de bewoners van het vakantiepark (de meesten komen uit het nabij gelegen Samson), gaan we verder en besluit ik Omer te vergezellen op zijn dagelijkse fietstocht langs het lange strand naar Samson, waar Douwe en AB mij meeten om verder te trekken.

We komen bij een strandje voorbij Therme, eigenlijk in het strand, want we staan vast in het mulle zand. Er komt meteen een trekker aangereden van bewoners schuin tegenover die ons zonder een woord te wisselen er vriendelijk uittrekken. Aan de andere kant van de weg is het verhard zand en we zoeken daar een mooi plekje onder de bomen. We krijgen meteen een bordje lekkere kip van mensen die naast ons aan het bbq’n zijn. En ook de volgende dagen worden ons weer heerlijke hapjes toegestopt.

We rijden voor ons doen een lang stuk. Er ligt een prachtige weg pal aan zee. Oost-Turkije heeft grote kuststeden waar we soms nog een extra rondje door rijden om de sfeer op te snuiven om dan weer snel door te gaan. Steden als Samson, Ordu, Trabzon, Rize.

In het oostelijk deel van het Zwarte Zee gebied is de vochtigheid een stuk hoger en we komen dan ook door vruchtbare gebieden. We rijden door gebieden met voornamelijk felgroene rijstvelden, miljoenen velden meloenen, paprika’s en gebieden met alleen maar knoflook. Het is prachtig om te zien. De mensen verkopen hun waar op straat en daardoor zie je meteen wat er in dit gebied groeit. Nog verder naar het oosten is het nog vochtiger en hier wordt dan ook volop thee verbouwd, naast hazelnoten en kiwi’s. De heuvels zijn prachtig golvend groen van de thee. Anderhalf jaar geleden hebben we helemaal in India de theeplantages bekeken, maar hier in Oost-Turkije is het net zo prachtig! En thee is belangrijk hier. Bij elke picknick wordt er van alles aangesleept, maar in ieder geval een dubbele theeketel waarin hout wordt gestookt om continue kokend theewater bij de hand te hebben. Thee is hier duidelijk een eerste levensbehoefte.

In Rize gaan we dan ook op zoek naar -jawel- het theemuseum, maar dit blijkt 5 jaar geleden opgeheven te zijn. We gaan dan maar op bezoek bij het huis van Ataturk, de man die alle Turken verenigde, het huidige Turkije stichtte en op wie iedereen trots is en in zijn hart heeft gesloten. Vanuit Rize rijden we het achterland in door de theeplantages naar het Kackargebergte. Het is een schitterende omgeving. We laten het drukkende klimaat achter ons en bewonderen de mooie beboste berghellingen. We nemen 2 lifters mee, jongens uit Azerbeidzjan en bezoeken met ze een kasteel met een sprookjesachtig uitzicht over 3 valleien. We wisselen contactgegevens uit en zijn later welkom bij ze in Baku.

Het Kackargebergte is prachtig. De weg wordt onverhard en smal en steil en we rijden heel langzaam naar boven, langs steile afgronden. Alles rammelt en trilt, eigenlijk is de camper niet geschikt voor deze weggetjes. Als we tussendoor even stoppen, blijkt dat de achterdeur weer verzakt is en met pijn in het hart nemen we afscheid van de zwaarste fiets, onze ‘motherbike’, ons erfstuk van beppe. Ik wil het niet achterlaten in dit mooie natuurgebied, en het lukt me om een tegemoetkomende pick-up ervan te overtuigen om hem mee te nemen naar de bewoonde wereld en het daar maar van de hand te doen.
We zijn vergeten om nog vol te tanken en als we steil omhoog gaan, pakt de motor geen diesel meer. Gelukkig heeft Douwe nog een extra jerrycan diesel en kunnen we nog een klein stukje verder. De weg wordt steeds slechter en we stoppen maar in een prachtige vallei op een iets breder stukje weg. We staan midden tussen de koeien op een soort van alpenweitje. We blijven daar een paar dagen, picknicken aan de bergstroom in de vallei, wandelen en fietsen en klimmen om de beurt naar de top, wat toch steiler is dan het aanvankelijk lijkt. Toch weer een overwinning!

Na een paar dagen rijden we weer naar het bergdorp Camilheze, daar pakken we de andere weg de bergen in. We rijden het o zo toeristische Ayder in, een prachtig bergdorpje met een grote alpenweide, het voelt als Zwitserland. We proberen het lokale gerecht mulahma uit: kaasfondue, heerlijk dus!! In Ayder zien we opmerkelijk veel vrouwen in burka’s. Deze plek blijkt erg in trek te zijn bij de Saudi’s. Later horen we van meerdere Turken, dat ze niet gesteld zijn op deze Saudi’s. Hun visie op de islam is erg verschillend met die van de Saudi’s. Ze zijn fel tegen de burka’s en het feit dat de Saudi mannen van alles mogen en hun vrouwen eigenlijk niets en alleen binnen zitten, terwijl de mannen buiten pret maken. Ze vragen ons zelfs hier een huis te kopen, zodat de Saudi’s niet alles kunnen opkopen.

Terug in de theeheuvels nemen we een kijkje op een plantage met een statig, oud landhuis, bekend als decor van een populaire Turkse tv-serie en in gebruik als hotel. We krijgen een rondleiding van een Duits-Turkse vrouw die inmiddels 17 jaar hier woont. Ze vertelde laatst weer een keer terug te zijn geweest in Duitsland, maar ze kon daar niet meer wennen aan de drukte en aan alle verschillende culturen en vluchtelingen. De thee hier wordt geplukt door Georgiërs, want die zijn goedkoop en die willen het werk wel doen. We lunchen bij een zalm/regenboogforel kwekerij en zoeken ‘s avonds een plekje in de thee om te overnachten.

Bij ons avondeten in de camper worden we opgeschrikt door een reusachtige Turkse man die half schreeuwend tegen ons in het Turks praat. Na een tijdje gokken we dat we zijn uitgenodigd op de thee bij hem thuis. Wij eten ons eten op, hij wacht op ons in zijn auto. Als we bij hem in de auto willen stappen, blijkt dat we de camper mee moeten nemen en hem moeten volgen. Ik heb wel zin in een avontuur en haal Douwe over om hem achterna te rijden. Een kleine 5 km rijden we over kleine weggetjes door de theeheuvels in het donker. We komen uit bij een prachtig huis boven in de theeplantages en worden warm onthaald door zijn gezin met .... thee. De oudste dochter spreekt een beetje Engels. We hebben een gezellige avond en als klap op de vuurpijl mogen we in hun karakteristieke theehuisje slapen boven in de theeplantages, prachtig!!
De daaropvolgende dagen zijn erg gezellig. We draaien een paar dagen mee in het gezin van Kemal en Tülay. We worden elke maaltijd verwend met het traditionele mulahma: kaasfondue als ontbijt, lunch en diner .... Douwe helpt ze met het melken van hun 2 koeien. Ik mag zelf kaas maken en we worden verwend met al hun lekkers van eigen land. We zwemmen met ze in de bergrivier en ik versla bijna de oude Turkse mannen met een potje Okay, een variant van onze rummy cup. Anna-Beitske vermaakt zich met de oudere kinderen en vindt het heerlijk om in een huis te zijn en tv te kijken. Op onze laatste avond gaan we gezamenlijk naar een Turks popconcert in Hopa waar het tijd wordt om afscheid te nemen van deze lieve mensen. En van Turkije. Zij gaan terug naar huis, wij gaan de volgende dag naar Georgië.