10. Taftan op de grens van Iran en Pakistan

Het is gelukt. We zijn in Pakistan!! Ik ben net Iran uitgereden en Pakistan ingereden....

Dankzij Vanessa is het ons gelukt om Pakistaanse visa te krijgen in Den Haag. Vanessa kwam onze paspoorten met visa persoonlijk naar Teheran brengen. En dat was natuurlijk reuzegezellig...


Na Turkije zijn we in de Kaukasus de oud Sovjetstaten Georgië, Azerbeidzjan en Armenië gaan bezoeken. In Georgië zijn de hoge bergen in Svaneti prachtig en ook de mensen met hun eigen agrarische tuin waar ze groenten verbouwen tussen de fruitbomen en zelf chacha (wijn, wodka, alcohol) stoken en varkens houden. We proosten met een lerares Duits nog wel even op de oude Sovjettijd waarin de voorzieningen toch wel beter geregeld zijn dan in het huidige arme Georgië. De verjaardag van Douwe hebben we gevierd in Chiatura waar oude Sovjet-kabelbaantjes die in slechte staat lijken te zijn gewoon nog in werking zijn.

In Armenië bezoeken we een weeshuis in opdracht van Defence for Children vanwege dreigende uitzetting van de Nederlandse kinderen Lily en Howick. Gelukkig mogen ze in Nederland blijven. Wij maken een rondrit door het het prachtige Armeense landschap, de hoogvlakten, de steppes en de kloven. We bezoeken kloosters die op schitterende uitzichtpunten in de natuur liggen, we bezoeken een oude tempel en grotwoningen.

In Azerbeidzjan maken vooral de olieraffinaderijen en jaknikkers in het landschap indruk. Daarnaast bewonderen we ook het eeuwig brandend vuur, de zoroastrische vuurtempel, de modderspuwende vulkanen en natuurlijk ook de bruisende hoofdstad Baku. We zwemmen in de Kaspische Zee en praten met andere ouders die maar moslim zijn geworden omdat ze niet zoals hun eigen ouders aan de drank willen raken. Van communistisch weer terug naar islamitisch.

Het is intrigerend om te zien hoe Sovjetlanden die toch een gezamenlijk verleden hebben, de draad elk weer opgepakt hebben, maar dat de onderlinge verhoudingen erg slecht zijn vanwege omstreden en onrustige gebieden.

Vanuit Azerbeidzjan gaan we de grens over naar Iran. Ik moet erg wennen aan de kledingvoorschriften voor dames, vooral als het overdag heel heet is. Naarmate het koeler wordt, raak ik er aan gewend en is het ook geen last. Alleen het feit dat het door de wet voorgeschreven is en dat het moet: een hoofddoek dragen en jezelf bedekken, daar gaan mijn haren van overeind staan. Ik heb nog nooit zo vaak als in dit land bedacht dat ik dankbaar ben dat mijn ouders naar Nederland zijn gegaan en ik dus in Nederland geboren en opgegroeid ben, in alle vrijheid.
Als mensen ons vragen waar we vandaan komen, geloven ze het vaak niet dat ik ook uit Nederland kom. Douwe is er vaak iets feller in dan ik om te zeggen dat ik ook Nederlands ben. Mensen willen graag horen dat ik uit India kom, anders snappen ze het niet. De meeste vrouwen vinden mijn huidskleur wel mooi. In diverse landen hebben onbekende vrouwen over mijn arm gewreven om me zo te complimenteren met mijn kleur.

Men zegt in Iran dat na de revolutie van 1979 veiligheid belangrijker was dan vrijheid en dat men daarom instemde met de regering. Ik krijg nu het beeld dat veel mensen het momenteel niet eens zijn met het huidige regime, maar uit angst voor dit regime daar ook niet tegen in actie durven te komen. Alle mensen die wij spreken willen weg uit Iran vanwege het regime. Met een geestelijke bij wie ik terecht kon voor een gezellig praatje bij de moskee hoor ik dat ze op deze manier hun vrouwen willen beschermen en dat de vrouwen dat wel best vinden. Afgezien van het regime zijn de mensen hier trots op hun land. Ze zijn hartelijk, gul, gastvrij, heten ons welkom en nodigen ons uit bij hun thuis. Ze zijn beledigd als we niet bij hun in huis willen slapen, maar in onze camper voor hun deur. Soms krijgen we wel het gevoel dat ze wat meer van ons willen dan alleen maar hartelijk zijn. Onderweg wordt er veel naar ons gezwaaid en getoeterd, vooral ook door vrouwen. De mensen zijn trots dat toeristen hun land komen bezoeken en benieuwd hoe wij over hun mooie Iran denken.

De Iraniërs zelf kunnen moeilijk hun land uit helemaal na de vernieuwde sancties. Ze maken wel veel uitstapjes in eigen land. Op feestdagen stikt het van de mensen in de woestijn die allemaal komen om te ontspannen, picknicken en kamperen. Ook op het vakantie-eiland Qeshm is het op sommige plekken zo druk dat er zelfs op de parkeerplaatsen tentjes zijn opgesteld. En allemaal hebben ze ook nog dezelfde soort tent. Gelukkig waren er ook plekken waar niemand was en ik stiekem in badpak een frisse duik in de Perzische Golf kon nemen. De meest opmerkelijke plek voor tentjes was toch bij het immens grote mausoleum van de revolutieleider ayatollah Khomeini waar we midden in de nacht waren. Mensen sliepen buiten in tentjes of in de auto, maar ook binnen bij hun grote leider...

Wij zijn 2 maanden in Iran gebleven omdat we geen visa konden krijgen voor Pakistan. We ontmoetten vele Iraniërs maar ook andere overlanders. Het reizen over land is erg bijzonder en een prachtige ervaring. Het rijden door de bergen en over oneindige vlaktes geeft me een intens gevoel van vrijheid, maar ook van nietigheid in deze grote wereld.

Voor Anna-Beitske is het reizen ook gewoon geworden en ze vindt het leuk. Ze geniet van alle mooie plekjes en heeft het over haar huis wat kan rijden en haar huis wat niet kan rijden, waar ze later ook weer graag naar toe wil. Ze maakt vriendjes in speeltuinen, maar kan zich ook goed alleen vermaken in de camper. Ze raakt niet uitgepraat over het feit dat Vanessa kwam en we gingen skiën op de Tochalberg op zo'n 3900 meter met uitzicht over Teheran.


Vandaag zijn we dus de grens overgegaan naar Pakistan, een nieuw land met een nieuw avontuur. Feitelijk zitten we nog op de grens. Omdat dit een gevaarlijk gebied is worden we geëscorteerd op onze reis en waarschijnlijk is dit door heel Pakistan het geval. We staan nu midden in een politiecompound wat de vorm heeft van de vele karavanserais die we inmiddels gezien hebben. Alleen nu aan de ene kant kantoortjes en kamertjes en aan de andere zijden gevangenen die opgesloten zitten in de cellen. En tot onze verwondering worden er in het begin van de avond nog eens 65 mannen binnen gebracht die in rijen op hun hurken moeten gaan zitten....

Ik ben benieuwd wat we nog meer zullen zien in dit land. Ik heb nog geen vrouw gezien hier op deze eerste dag in Pakistan...