11. Pakistan -10 t/m 25 december 2018-

Pakistan, een land waar je doorheen moet van Iran naar India. Een land dat erom bekend staat dat het gevaarlijk is. Een spannend stuk dus. Vooral de westelijke provincie Baluchistan is erg gevaarlijk en daar komen we dus vanuit Iran het land binnen. We krijgen dan ook meteen politiebegeleiding en slapen op de binnenplaats van politiecompounden. De 65 mannen die binnen waren gebracht onze eerste nacht op de grens zijn Iraniërs, waarschijnlijk op de vlucht voor het Iraanse regime.

De volgende ochtend beginnen we onze reis door Pakistan. We krijgen een Levie (politieman) mee die plaatsneemt op de bijrijdersstoel met een groot geweer tussen de benen. Dit moet voorkomen dat we gekidnapt of vermoord gaan worden. Onderweg door Baluchistan komen we langs vele politie checkposten, die vaak onze paspoortgegevens willen registreren. Ook wordt er dan gewisseld van Levie. De Levies worden zenuwachtig als we onderweg willen stoppen en de camper uitstappen. Als we door dorpjes rijden zijn er de eerste enkele vrouwen te zien. Eigenlijk is er weinig verschil te zien tussen de Iraanse zijde van Baluchistan en de Pakistaanse zijde. Het straatbeeld wordt vooral gedomineerd door mannen. De weinige vrouwen die te zien zijn, dragen mooie felgekleurde kleding en bedekken het liefst hun mond en neus als er een vreemde man in de buurt is of ze draaien zich om. Het landschap is voornamelijk zandkleurig en kaal en woest, woestijn of woestenij; het bestaat uit vlaktes met enkele vruchtbare stukken groen erin waar dan ineens palmbomen en rijstvelden zijn, maar ook uit rotsachtige heuvels en bergen. Het is zeker geen straf om er doorheen te mogen rijden.

De Levies nemen hun werk serieus, iets serieuzer dan wij. Wij merken niets van gevaar en dreiging en hebben dan ook geen idee hoe groot de risico’s zijn. De Levies hebben ieder hun eigen gebied en begeleiden ons van de ene grens tot de volgende waar we worden overdragen aan hun collega’s. Ze doen veel moeite voor ons en geven aan dat we gasten zijn in hun land voor wie ze goed willen zorgen. In Dalbandin willen ze ons eerst kwijt in de ommuurde tuin van een hotel, waar ze een deal hebben met de hotelmanager om grof geld te verdienen aan toeristen. Wij willen niets betalen en worden daarom toch naar het politiebureau gebracht. We staan voor de deur, want de camper past niet onder de poort door. We voetballen met wat Levies en jongetjes uit de buurt. We mogen niet even naar de winkelstraat om de hoek want dat zou te gevaarlijk zijn. Uiteindelijk wordt besloten dat we toch naar het hotel gaan, omdat we daar wel veilig in de tuin kunnen staan. De volgende ochtend laat de hotelmanager zijn hebberigheid weer zien door ons een hele lage wisselkoers te bieden en te verbieden dat wij met een andere gast wel geld wisselen tegen de normale koers.

We gaan weer onder begeleiding naar de stad Quetta. Halverwege de tocht wordt de man met geweer in onze camper verruild voor pick-ups met mannen met geweren achterin. In Quetta kunnen we op een streng bewaakte politiecompound staan (na weer voet bij stuk te houden dat we niet naar een hotel willen worden gebracht. Op diverse sites voor overlanders hebben we gelezen dat je je poot stijf moet houden). We staan op een veldje wat er uit ziet als een vuilnisveld en naast een groot sportveld. De geiten lopen door het vuilnis en we trekken aardig wat bekijks onder andere van de arme buurkinderen van wie de geiten zijn. Anna-Beitske speelt met ze en vooral met het meisje Iqra klikt het goed. We blijven er een paar dagen, zodat de meisjes naar hartelust met elkaar kunnen spelen. Ze kunnen elkaars taal niet spreken, maar communiceren op hun eigen manier. Iqra is een stuk groter en ouder dan AB, maar ze weet zelf niet hoe oud ze is. Ze hebben niet veel nodig om samen te spelen.

In Quetta halen we een NOC (no objection certificate). Dit is vereist om verder te reizen. Door de NOC weten de politie en stamhoofden dat wij in het gebied aan het reizen zijn en verlenen ze ons hun medewerking om veilig te reizen, dat is de theorie erachter. In praktijk merken we er niets van. We besluiten om eerst een rondje zuid Pakistan te doen en bij ons volgende bezoek een rondje noordwaarts, omdat het nu in de bergen te koud zal zijn. We gaan van Quetta naar Karachi. Ook dit is een prachtige route. In het begin worden we goed begeleid en is het een soort van estafette aflossing. Maar soms hebben we geen begeleiding. Als we in Khuzdar ergens langs de weg willen staan, duikt daar ineens weer politie op. Ze weten niet wat ze met ons aan moeten en nemen ons toch weer mee uit veiligheidsoverwegingen naar een politiebureau waar we prachtig tegen de bergen aan staan. Als we de volgende dag in Hub de grens van Baluchistan naar Sindh overgaan, nemen we afscheid van de Levies. We zijn nu in veilig gebied...

We rijden door naar de Arabische Zee en staan naast een kerncentrale aan het strand. Rond zonsondergang is het druk op het strand. Vrouwen in traditionele klederdracht maar ook enkele zonder hoofddoek! Fijn dat de hoofddoek hier niet meer verplicht is. Er worden ritjes te paard en dromedaris aangeboden en ook wordt er gebedeld. De volgende dag komt er een riksha met 4 meisjes in zwarte chadors. Deze worden snel uitgetrokken en er verschijnen 4 mooie jonge meiden in vrolijke moderne lange kleding, die dartel in de branding spelen. Ze vertellen dat ze stiekem naar het strand zijn gegaan. Ook komen er meerdere beveiligers, politie en militairen van de kerncentrale om te checken wat wij daar doen. We mogen blijven staan en het is een veilig idee dat men weet dat we hier zijn. Het is namelijk voor het eerst dat we niet op een politiecompound staan. Twee dagen strand voelt voor ons vrijheid en luxe na veel te hebben gereisd en bij de politie te hebben gelogeerd. Anna-Beitske vindt het ook heerlijk om weer aan zee te zijn. We zijn de enigen die gaan zwemmen in de zee. We rijden naar Karachi en komen door armoedige wijken die best confronterend zijn. De hoofddoek is niet meer verplicht, maar in sommige gebieden doe ik hem toch maar op.

In Karachi stad zoeken we ook een plek aan zee en komen we toevallig uit naast de MCDonalds. Het is heel druk op het strand en ook erg vies. Pakistanen zijn niet milieubewust en heel Pakistan is erg vervuild. Eigenlijk is vanaf oost Europa de vervuiling een groot probleem, maar in Pakistan is het wel het ergst. In de MCDonalds zien we ineens de moderne Pakistani. Er vinden hier hippe kinderverjaardagsfeestjes plaats en de moeders lopen er prachtig en modern bij. Er komt een buslading met enorm veel studenten zowel jongens als meisjes. Anna-Beitske is blij dat ze weer eens kan spelen in een binnenspeeltuin. Het eten is hier prijzig en zichtbaar komt hier ook alleen de high society, want die kunnen het zich veroorloven.

In Karachi ontbijten we in de drukte van de oude stad en rijden we ‘s middags door naar het graf van sir Jinnah, de stichter van Pakistan. Het is een indrukwekkend groot mausoleum van wit marmer in een mooi park en het trekt allerlei Pakistani.

We rijden noordwaarts langs de Indus, de rivier waaraan India haar naam dankt. De grote Indus rivier met haar prachtige groene Indus vallei en een eeuwenoude beschaving. De bewoners van nu zijn verre van beschaafd en staren ons allemaal aan en zijn niet weg te slaan bij de camper, zowel op t land als in de drukke dorpjes. Dit is soms wel angstaanjagend. Je weet niet wat ze van plan zijn, communicatie is niet mogelijk en een zeis kan ook als wapen gebruikt worden.
In Mohenjodaro kunnen we de oude Indus beschaving van 3000 voor Christus aanschouwen, één van de eerste hoogontwikkelde beschavingen ter wereld samen met Mesopotamië en het oude Egypte. Het is een enorme ingenieus gebouwde oude stad en ook nog mooi teruggevonden. Het is leuk om hier doorheen te wandelen, waar ook schoolklassen op excursie komen en die graag even met ons willen kletsen. We gaan door richting Lahore en komen langs Harappa, eveneens een nederzetting uit de oude Indusbeschaving. En ook hier nemen we een kijkje. Op beide plekken komen we ‘s avonds laat aan en mogen we overnachten op het terrein zelf (buiten de hekken zou te gevaarlijk zijn) en op beide plekken worden we achtervolgd door een beveiliger ter bewaking, terwijl de Pakistaanse toeristen zonder bewaking rond kunnen lopen.

Het verkeer op de Pakistaanse wegen doet op veel plekken heel erg Indiaas aan. Er loopt van alles op de weg, en het is vooral de recht van de sterksten. We zien karren voortgetrokken door mensen, paarden, ezels en dromedarissen en prachtig gekleurde grote vrachtwagens en bussen en natuurlijk ook gewone auto’s, motors en riksja’s met zo veel mogelijk mensen in en op de voertuigen. En dat dus allemaal door elkaar zelfs op de snelweg. We komen ook in een optocht van de suikerrietencampagne te zitten, wat voor ons herkenbaar is, want thuis wij hebben de suikerbietencampagne. Het eten in Pakistan is heerlijk, vooral in de eenvoudige wegrestaurantjes, waar vaak een paar grote pannen staan waar wij wat lekkers uit kunnen kiezen.

Wij komen 23 december ‘s avonds in Lahore aan en rijden meteen door naar het centrum van de oude stad. Het is er een wirwar van kleine straatjes vol met van alles en nog wat en natuurlijk veel viezigheid. We dineren luxe op een rooftop met uitzicht op het fort. ‘s Nachts kruipen we stilletjes de camper in. We weten niet hoe de bevolking hier op westerlingen reageert en we willen zo min mogelijk opvallen. Onze camper valt hier nauwelijks op gelukkig. De volgende dag slenteren we door de kleine steegjes van de oude stad en worden we opgezogen in de drukte en sfeer van de oude stad. We wandelen in het fort met daarin ook de moskee van de koning, waar bruidspaartjes afzonderlijk van elkaar worden getrouwd en waar we ook de onderbroek van de profeet Mohammed met eerbied aanschouwen. Als we eind van de middag bij de camper terugkomen, zien we dat hij helemaal ingebouwd is door honderden motors. We klimmen over de motors heen om binnen te komen en doen weer heel stilletjes. Halverwege de avond is de dag voorbij, zijn de meeste motors weg en kunnen wij wegrijden naar de kathedraal.
We willen kerstavond traditiegetrouw naar de nachtmis en waar kan dat dit jaar beter dan in Pakistan. Daar zijn we nu toch. We gaan naar de kathedraal van Lahore en die blijkt erg goed beveiligd te zijn. We mogen niet eens op het erf staan en moeten buiten de muur parkeren, maar gelukkig wel onder toezicht van politie en security. De mis was vooral in Urdu, de kerk zat vol met voornamelijk moderne Pakistani. Ik viel een beetje uit de toon met een jurk aan, een sjaal om mijn hoofd en een blanke man aan mijn zijde. Na afloop hebben we de pastoor, de bisschop en de kerstman een vrolijk kerst gewenst.
We slapen voor de kerk en toen we de volgende ochtend wakker werden, eerste kerstdag dus, blijkt dat ook dit weer een heel veilige plek is met ontzettend veel politie om ons heen. We ontbijten en maken vervolgens een kerstochtendwandeling in de prachtige Shalamar tuin. We zijn dichtbij de Indiase grens en besluiten deze maar op kerst over te gaan en zijn blij Pakistan overleefd te hebben.

Pakistan een prachtig land met een intrigerende cultuur. De moderne mensen zijn zich ervan bewust dat hun land in het buitenland slecht bekend staat en al meerdere malen hebben we gehoord: “wij zijn geen terroristen!” De inwoners zijn trots op hun land en trots om Pakistani te zijn. Op veel plekken doet het me aan het India denken van 25 jaar geleden met de drukte, viezigheid en armoede, alleen dan zonder koeien en hindoes. Het straatbeeld wordt vooral gedomineerd door mannen. Het landschap is mooi. Ik ben benieuwd naar het schitterende bergachtige noorden van Pakistan. Het is nu niet de juiste periode van het jaar om daarheen te reizen, dus bewaren we dit voor een andere keer!