12. Mother India (25 dec 2018)

Ja wat zijn we blij dat we in India zijn, vooral omdat we Pakistan overleefd hebben! Ze doen het grote hek van India voor ons open en ik krijg een gevoel van veiligheid, opluchting en ontspanning over me heen. We rijden door het hek in een halfvolle arena waarbij het publiek uitgelaten aan het joelen en juichen is. Het is alsof iedereen daar zit om ons aan zien te komen en binnen te halen. In werkelijkheid wacht men op de sluitingsceremonie van de grensposten wat dagelijks een feestelijk ceremonie is aan zowel de Pakistaanse als de Indiase zijde en waar wel tienduizenden mensen op af komen, elke dag.

We moeten eerst nog langs de douane, wat een formaliteit is, maar wat toch wel erg lang duurt. De camper wordt helemaal uitgekamd en na een hoop poespas wordt de carnet gestempeld en zijn we echt welkom in India!

Door het hele gebeuren en de uitgebreide inspectie van onze camper (voor het eerst) zijn we te laat om de daadwerkelijke sluitingsceremonie te zien, maar we hebben wel het feestgedruis meegemaakt. De sfeer, de stemming en de uitgelatenheid zijn vergelijkbaar als bij een wedstrijd van het Nederlands elftal.

En wat een verschil met de andere zijde van de grens. De weg in India is een stuk beter en ook is het een stuk netter. Er rijden hier voornamelijk auto’s in plaats van van alles en nog wat op de weg. Hello India! We rijden naar de grensstad Amritsar, wat samen met Lahore de grote historische steden van de Punjab zijn. Het Pakistaanse Lahore was de regeringsstad en Amritsar de religieuze hoofdstad. We rijden langs de grote kerk die feestelijk op zijn Indiaas verlicht is en waar heel veel kraampjes en mensen zijn. O ja, het is kerst, eerste kerstdag. Maar hier is gelukkig geen bewaking te zien in tegenstelling tot bij de kerk in Pakistan. ‘s Avonds loop ik in mijn eentje over straat op zoek naar een eettentje. Wat voelt het toch heerlijk om vrouw in India te zijn. Ik had nooit gedacht dat ik dit in India zou vinden en me daar heel blij over zou voelen!

Toevallig zijn we terecht gekomen in een villawijk in Amritsar en de volgende ochtend zijn er veel modern geklede jonge meiden op scooters te zien. Ik kijk mijn ogen uit. Als we na een wandeling een andere, wat rustigere, speeltuin zien en daar willen gaan staan, wordt al snel duidelijk dat dit een villawijk met een gated community is en dat de bewoners ons weg willen hebben. Na maanden van warm onthaal en welkom in Turkije, Azerbeidzjan, Iran, etcetera etcetera, is het hier dus het tegenovergestelde. Hallo India! Douwe ontmoet de 18-jarige praatgrage Sikh Amrits en hij biedt aan dat we bij hem voor de deur mogen staan, in zijn gated community. Nu we ons eindelijk veilig en welkom voelen in India kunnen we in alle rust op zoek naar nieuwe banden. Eigenlijk moest dit al in Pakistan, maar daar wilden we toch maar snel uit. Met hulp van Amrits is deze missie ook gelukt. We gaan naar de immens indrukwekkende Gouden Tempel en met ons vele anderen. Na alle islamitische landen moet Anna-Beitske hier bij de sikhs voor het eerst verplicht een hoofddoek op. We staan lang in de rij tussen de vele sikhs om deze heilige tempel te bewonderen. Het is overweldigend groot en prachtig met veel wit marmer en goud en water. Na een inkijkje gehad te hebben bij Amrits, zijn sikhcultuur en zijn paleisje en familie en zijn 12 cavia’s, verlaten we Amrits en Amritsar en daarmee ook de Punjab.

We vieren oud en nieuw in de Sam woestijn in Rajasthan bij Jaisalmer. Het is na Goa de 2e plek in India om oud en nieuw te vieren, vertellen ons jonge jongens die ook naar de Indiase woestijn rijden en die we ontmoeten bij een douchepauze bij een waterput langs de weg. We zijn mooi op tijd in de woestijn en rond zonsondergang is het ontzettend druk; we zien veel Indiërs en kijken onze ogen uit naar zoveel westerse toeristen. En ook wij maken een ritje op de rug van de dromedaris door de woestijn. Als het donker is, krijgen we een heerlijk verse chickencurry, die een paar jongens op hun pick-up naast ons hebben bereid. Zij gaan weg en ineens zijn we de enigen in de woestijn. Aan de andere kant van de weg is het echter ontzettend druk in de tentenkamp-resorts waar ontelbare van naast elkaar staan, allemaal glampings. We sneaken er eentje binnen en op de dansvloer, waar de muziek natuurlijk keihard staat, wordt er flink geswingd, vooral ook door Anna-Beitske, maar er liggen ook mensen te slapen op matrasjes, op de dansvloer naast de boxen dus! Om 00.00 staan we op een duintop in de woestijn en het is er vrijwel verlaten. In de verte om ons heen zien we vuurwerk, het is net als oud en nieuw thuis in Nes. Welkom 2019!!!!! Vergeleken met de Iraanse woestijn is de Indiase wel wat saai. Op feestdagen in de Iraanse woestijn, zijn er ook duizenden mensen die komen ontspannen, maar zij rijden met hun 4x4 vol met hout en tentjes de woestijn in en gaan picknicken, barbecueën en wild kamperen. De Indiërs houden kennelijk van wat meer luxe en georganiseerde uitjes.

1 januari 2019!!! In de woestijn kunnen wij weer eens lekker ontspannen en genieten we eindelijk weer eens van een heerlijke luie dag, op een plek waar we mogen en kunnen zijn. Nog steeds hebben we veel bekijks en dat zal ook wel zo blijven. Nu we in Rajasthan zijn, gaan we de prachtige steden bezoeken: de gouden stad Jaisalmer, de blauwe stad Jodhpur, de waterstad Udaipur, oftewel het Venetië van Rajasthan. Het zijn prachtige oude steden, met mooie liggingen, grote forten, veel paleizen en een rijke geschiedenis van de Moguls en de Maharadja’s met elk haar eigen sfeer en uitstraling. Het is heerlijk om er doorheen te wandelen en ook AB vindt het leuk als ze weet dat er prinsesjes gewoond hebben. Anna-Beitske waant zichzelf namelijk ook een echte prinses (Als mensen vragen hoe ze heet, antwoordt ze: “Prinsessenmeisje grote meid Anna Anna Anna Anna Anna Aardbei Frozen Elsa.” De meesten zijn dan al afgehaakt en een enkele goede luisteraar haalt er inderdaad Anna uit.)

Rajasthan is een woestijnstaat en ergens op een hoge zandheuvel, heb ik het gevoel alsof ik in de Soesterduinen ben. Twee zusjes van een jaar of 10 komen daar op me af en knuffelen me. Anna-Beitske komt met ze spelen en er komen nog meer meiden bij, groot en klein. Helaas kunnen ze geen Engels, zelfs de oudere meiden, tieners, niet. We nemen een kijkje op hun erf, krijgen thee met verse geitenmelk en AB houdt een babygeitje op schoot en wil haar eigenlijk nooit meer loslaten.
In Rajasthan komen we ook langs een motortempel. Naast de snelweg staat een tempel waarin een motor staat die aanbeden wordt door vele gelovigen. Wij hebben er ook een rondje omheen gelopen, maar konden er niets speciaals aan ontdekken. Er bestaat ook een rattentempel, die hebben we niet bezocht, wel hebben we meerdere tempels gezien waar ratten wonen. Ik denk dat ze gewoon op de zoete offers afkomen die voor de goden worden neergelegd.
Onderweg naar Udaipur doen we het Rajsamand Lake aan. We rijden onder een poort door en blijken op een prachtige plek te zijn beland. Het is een vrijetijdsplek voor Indiërs. De Maharadja heeft er destijds prachtige wit marmeren trappen en paviljoens laten bouwen. Er is een museum bij die met levensgrote poppen het leven van de Maharadja weergeeft en een speeltuintje. De conservator houdt voor ons het museum open en geeft ons persoonlijk een rondleiding. De volgende ochtend nemen meerdere mannen een duik in het meer en Douwe sluit zich bij hun aan. Hij wordt met open armen ontvangen. De mannen vertellen dat ze dit elke ochtend vanaf een uurtje of 5 doen voordat ieder weer naar zijn dagelijkse bezigheid gaat. Onderweg naar Udaipur merken we op dat dit een groot marmer gebied is met veel marmerwinning en kilometerslange marmerwinkels.
Bij het mooie Badi Lake bij Udaipur komen we voor het eerst sinds zeer lange tijd weer eens een Nederlander tegen. Het is voor mij een kippenvelmomentje om weer iemand uit ons vaderland te horen. Maar eigenlijk is het ook een kippenvelmoment als ik later nonnen uit Kerala ontmoet, die Malayalam spreken, de taal van mijn moeder, maar niet mijn moedertaal.

Vanuit Rajasthan rijden we MP in, de staat Madhya Pradesh. We zijn bij een paleis in de vorm van schip en dat naar verluidt vroeger 15.000 mooie maagden heeft gehuisvest voor de toenmalige koning. Het is een groot en prachtig gebied wat in de moesson met al dat water nog spectaculairder moet zijn. We bekijken op een oude wachttoren de schitterende zonsondergang met uitzicht over de vallei. De volgende ochtend ontmoeten we pelgrims van Sai Baba en willen wij ook een ochtendwandelingetje maken naar hun heilige steen die oranje is geverfd.

Ongemerkt rijden we door een een prachtig groen wildreservaat. En voor het eerst komen we grote families apen tegen en vooral Anna-Beitske kijkt haar ogen uit. Als we ergens willen stoppen voor een nacht en na lange tijd weer eens buiten op vuur willen koken, komt er een ranger/boswachter naar ons toe. We mogen geen vuur maken en al helemaal niet de nacht doorbrengen in dit wildreservaat want dat is levensgevaarlijk met al die wilde dieren. We mogen wel bij de ingang van het park naast de slagboom staan, 200 meter terug. Daar is altijd een ranger aanwezig en komen de wilde dieren kennelijk niet. Het voelt een beetje alsof we weer in Pakistan zijn. De volgende ochtend gaan we naar een groot stuwmeer in het park en blijkt dat er in het gevaarlijke wildreservaat gewoon mensen wonen. We wandelen op de dam samen met wat kinderen die de geiten hoeden en AB helpt ze te hoeden.

Douwe wil mij wat Indiase cultuur bijbrengen en brengt ons naar Ajanta en Ellora. Dit zijn schitterende grotten uit de oudheid (300 voor Chr) met prachtige goden en beelden erin uitgehouwen. De grotten van Ajanta liggen schitterend in een kloof en zijn boeddhistisch. We verblijven op het uitzichtpunt er tegenover en hebben een weergaloze uitzicht op de grotten, waar we de volgende dag naar toe kunnen wandelen. De grotten van Ellora zijn zowel boeddhistisch, hindoeïstisch als jainistisch en vooral hindoegrot nr 16 is gigantisch met heel veel olifanten waar ook heel veel publiek op af komt. De tussenliggende nacht brengen we door op een veldje bij een grote dikke boom, waar de plaatselijke mannen ons komen begroeten en gezellig bij ons staan zonder te communiceren. Gelukkig heeft er 1 zijn dochtertje van een jaar of 13 meegenomen die wel wat Engels kan. De volgende ochtend wordt er al vroeg aangeklopt en krijgen we verse melk van ze, ze hebben namelijk een koeienfarm. We zijn bij ze uitgenodigd, maar we gaan de grotten bezoeken.

En ook de volgende nacht zoeken we een plekje van de weg af en komen we terecht ergens op een doodlopend weggetje tussen de kleine boerenfamilies. Dit zijn eigenlijk de leukste en mooiste plaatsen. En ook hier worden we weer uitgenodigd. De mensen zijn supervriendelijk en gastvrij. De ene familie brengt ons thee en bij de andere mogen we een hete bucketdouche nemen en krijgen we een typisch Indiaas ontbijt. Anna-Beitske speelt met Priya, de kleindochter des huizes van 4 jaar. Opa is een gepensioneerde soldaat en heeft aardig wat voertuigen uit het leger over kunnen nemen. We worden vriendelijk uitgezwaaid en gaan met een grote zak uien snel weg, voordat we ook bij alle buren uitgenodigd worden.

We zijn op weg naar Pune naar het resort van Osho. Het is iets waar ik helemaal niet bekend mee ben. Het is een centrum waar je kunt mediteren en waar een zwembad en tennisbanen zijn. Veel hippies gingen vroeger hier naartoe om spiritualiteit en verlichting en vrije sex te zoeken. Ik ben wel nieuwsgierig en dus gaan we er ook een kijkje nemen. We wandelen eerst in de tuin en de volgende dag bezoeken we het centrum. Helaas worden kinderen hier niet toegelaten, wat voor ons een excuus is om toch niet naar binnen te hoeven. We vangen wel een glimp op. Het ziet er luxe uit. Osho wilde op een luxe manier verlichting zoeken. De mensen lopen er in donkerrode gewaden bij, dit is verplicht en we zien van een afstandje een sessie. Inschrijving in deze gemeenschap is best duur, helemaal voor buitenlanders (dit geldt ook voor andere toeristische entreegelden. Douwe betaalt vaak 20 keer zoveel entree dan ik. Ik kom er vaak mee weg dat ik Indiër ben, al moet ik wel vaak mijn OCI, overseas citizen of India - pas laten zien). Ik besluit dat ik er momenteel niet aan toe ben, nog niet. Ik heb inmiddels de serie Wild Wild Country gedownload en ga me er binnenkort maar eerst eens op deze manier in verdiepen.

Na deze aanraking met spiritualiteit willen we zo snel mogelijk ontspannen op het strand van Goa en Pauline ontmoeten!